Deze vierde aflevering vertelt over de 12-jarige Alison die met haar vriendjes de Schotse kust tegen de vijand "bewaakt". Onder invloed van de patriottische propaganda vechten hun vaders gezamenlijk in een vriendenbataljon aan het front. Luke MacMillan, de laatst overgebleven jongeman van het dorp wordt door Alison met een witte veer – het bekende symbool voor lafheid – onder druk gezet om dienst te nemen. Zij realiseert zich de consequenties van haar daad pas echt, als zij de grootmoeder van Luke ontmoet, die hij onverzorgd heeft achtergelaten. Alison ontfermt zich over de blinde vrouw en leest de brieven van haar kleinzoon voor... ook als Luke sneuvelt en zij de brieven zelf moet verzinnen. De oorlog blijkt een stuk minder heroïsch dan zij zich had voorgesteld. Helemaal wanneer Edinburgh wordt gebombardeerd door Duitse zeppelins. Als geen enkele vader meer terugkeert in het dorp, voelen de kinderen zich verraden door de propaganda en Alison besluit de oude vrouw niet langer voor de gek te houden. Hoe moeilijk dat ook is.
