Tot groot vermaak van zijn broer Pieter weigert advocaat Jelle 's avonds zijn kantoor te verlaten, omdat hij wordt gestalkt door een cliënte.
Zware case?
Kun je wel zeggen. Parkeerbonnen.
Verbaasd komt Pieter naar Jelle’s kantoor. Die hangt achterover in zijn stoel met zijn benen op een leeg bureau.Dat had je toch al afgerond?
Ik wel, maar zij nog niet.
Hij knikt met zijn hoofd naar het raam, waarachter nog steeds het doordringende geclaxoneer van de auto klinkt.Hoezo? Wat wil ze dan?
Mij.
Hij gebaart opzij naar de bloemen.Emmers met rozen, een gouden horloge cadeau, om de tien minuten een liefdesverklaring op m’n voice-mail. Zelfs Leny wordt er gek van.
Pieter grinnikt.En jij?
Wat denk je?! Ik kom m’n kantoor niet meer uit, voordat ze weg is.
Maar heb je ook gezégd dat je niets voor haar voelt?
Jelle snuift verontwaardigd.Alsof dat nog niet duidelijk is!
Heb je het gezegd?!
Ik zei dat ik geen tijd had. De hele week niet. Dat ik omkwam in het werk. Als ze het dan nog niet snapt!...
Pieter gaat zitten en schudt even z’n hoofd.Waarom zég je het haar niet gewoon?! 'Ik hoef je rozen en dat horloge niet, want ik voel niks voor jou. Punt'
Jelle begint te lachen.Ja, hallo, het is een cliënt! Die ga je toch niet wegjagen.
Zeggen wat je denkt en doen wat je zegt, hoe moeilijk kan dat zijn?
Pieter, we zijn juristen! Als wij gaan zeggen, wat we denken, dan kunnen we de zaak hier wel sluiten.
Op dat moment houdt buiten het getoeter van de auto op. Beiden luisteren aandachtig.Zullen we de zaak dan maar sluiten?
Lachend trekt hij zijn jas aan.
