Robin heeft Chris zover gekregen dat hij zijn gezin verliet voor haar, maar nu kan ze niet leven met de consequenties.
Chris?
Ook de keuken is verlaten.(harder) Chris?!
Nog steeds geen reactie en Robin ademt opgelucht uit. Maar dan wordt een toilet doorgetrokken en een deur opengegooid.Hier!
Gejaagd komt hij de kamer ingelopen.Ze wil hiernaartoe komen!
Robin zucht: de ellende is nog lang niet voorbij.Ik heb jouw adres niet gegeven natuurlijk, maar dat probeert ze los te krijgen via P&O.
Dat ontbrak er nog maar aan.
Chris grist een gouden gids van het bureau en ploft neer op de bank naast de telefoon.We kunnen hier niet blijven! Ik boek een hotel. Pak jij je spullen?!
Hij pakt de hoorn van de haak en toetst snel een nummer in. Robin blijft gewoon staan.(voorzichtig) Dit kan toch niet?!
Chris houdt de telefoonhoorn tegen z'n oor.Nee! Maar ga jij dat haar uitleggen?!
Hij heeft verbinding:Ik wil graag een kamer reserveren voor meneer en mevrouw Jongerius.
Dit, bedoel ik. 'Wij'.
Even wachten, alstublieft.
Hij laat de hoorn zakken en kijkt Robin verbaasd aan.Wat is er met 'ons'?
Hoe kunnen wij ooit een normale relatie hebben met twee huilende kinderen en een gebroken vrouw op de achtergrond?!
Wat had je dan verwacht? Dat ze me lachend zouden uitzwaaien?
Van heel in de verte klinkt een roepende stem:Meneer? Meneer, bent u daar nog?!
Dat is de prijs die we moeten betalen.
Hij neemt de hoorn weer op.Ja. Met bad. Voor een week of drie.
Moeten we het dan wel doen?
Sorry.
Hij laat de hoorn weer zakken.Sterker nog: we hebben het al gedaan! Ik kan nou moeilijk terug.
En als je zegt dat het een vergissing was? Een midlife crisis of zo?
Nadat ik m'n trouwring heb doorgespoeld?!
Hij kijkt Robin doordringend aan.Wij zouden voor elkaar kiezen. Weet je nog?! Uitgaan met z'n tweëen zonder onze liefde te hoeven verbergen? Daar mocht niemand anders tussenkomen.
Robin speelt nerveus met haar jas en Chris windt zich nog meer op:Een weeklang heb je mij genegeerd, omdat ik de eerste keer niet ben opgestapt! Maar nu verlaat ik m'n gezin en jij laat me vallen!
Dit voelt gewoon ellendig.
Jij voelt je ellendig?! Hoe denk je dat ik me voel?! Als zo'n kleine jongen uit het raam hangt: 'Pap, waar ga je heen?'
(zacht) Daarom moet je ook terug.
Voor jou. Ik heb alles opgegeven voor jou.
En dat wil ik niet. Je moet terug.
Nee.
Komop Chris. Ze zullen je met open armen ontvangen.
Nee, ik blijf hier.
Dan ga ik.
Ze doet demonstratief haar jas dicht en als Chris niet reageert, loopt ze de kamer uit. Even later horen we de voordeur dichtslaan. Chris verzinkt in gepeins en is de telefoonhoorn in zijn hand helemaal vergeten.Meneer?!
Chris wordt zich opeens bewust van de stem en neemt de hoorn weer op.Ja?
Zal ik die kamer maar annuleren?
Mja.
Hij legt de hoorn terug op de haak en staart voor zich uit.
