INT. HUIS BABETTE / GANG & WOONKAMER / AVOND

Diep in gedachten staat Finette bij het raam een sigaret te roken en staart voor zich uit. Naast haar voeten ligt de ingepakte plunjezak van Kevin. Een gespannen stilte in de woonkamer. Dan het geluid van een voordeur die opengaat.

BABETTE (O.S., UIT GANG)

Nou, ik durfde niet eens te vragen naar een visum, want ze was zo...

Ze verschijnt vanuit de gang in de woonkamer en breekt haar zin af. Haar gezicht trekt helemaal bleek weg.

FINETTE

(Bromt) Dat is geloof ik ook niet meer nodig.

Nu pas zien we Nathalie op de bank zitten. Ze heeft haar jas aan en maakt een gespannen indruk.

BABETTE

Dus toch?!

Finette drukt haar sigaret uit.

FINETTE

Ik ehh... Ik laat jullie maar even.

Ze loopt naar de gang en als ze Babette passeert:

FINETTE (CONT.)

(fluistert) Jij wilde toch glasnost?

Ze loopt de gang in en gelijk daarna valt de voordeur dicht. Babette is nog steeds niet bekomen van de verrassing.

BABETTE

Waar ehh...?

NATHALIE

Bij m'n zus in Den Haag. Ik werk voor het oorlogstribunaal.

BABETTE

Wat is dit voor kinderachtig gedoe?! Ik had bijna in Petersburg gezeten!

NATHALIE

Dat wilde je zelf. Had mij rustig laten zitten. Ik heb je niet uitgenodigd.

BABETTE (CONT.)

Omdat ik jou zag lopen in de Utrechtsestraat!

Geen van beiden reageert op deze absurditeit.

BABETTE

Als je mij voor de gek wil houden, doe het dan goed. Kom dan helemaal niet meer in Amsterdam!

NATHALIE

En jij moet wegblijven uit Petersburg!

De eerste schoten zijn uitgewisseld. Babette schudt haar hoofd om het bizarre van de situatie.

BABETTE

Jezus, Nathalie. Ik was stuk toen jij vertrok. En jij helemaal in tranen. Daar speel je toch niet mee?!

NATHALIE

Wat dan? Gewoon verdergaan als happy couple? Waarin ik zogenaamd heel gelukkig ben en jij zogenaamd naar je werk gaat?

Babette slikt iets weg.

NATHALIE (CONT.)

Ik heb meerdere relaties gehad, maar zo muurvast, zo onbespreekbaar en frustrerend als deze...

BABETTE

We hadden nooit moeten gaan samenwonen. Dat was veel te snel.

Fel wijst Nathalie naar de bank met beddegoed en de plunjezak van Kevin.

NATHALIE

Maar nu zijn jullie met z'n drieën en jij slaapt zelfs op de bank! Dat is wél heel normaal?!...

BABETTE

Het is maar voor even. Finette is een vriendin en...

NATHALIE

Waarom wilde je naar Petersburg? Omdat je mij zo miste? Of om te checken of ik daar wel zat?

Babette begrijpt dat Nathalie gelijk heeft en geeft geen antwoord. Er valt een stilte.

BABETTE

Hoe lang had je het willen volhouden?

NATHALIE

Totdat jij iemand anders was tegengekomen. Of ik. Gewoon zoals het altijd gaat.

BABETTE

Maar je had het toch eerlijk kunnen zeggen?! Waarom die hele komedie?

Nathalie haalt haar schouders op.

NATHALIE

Zo leek het net alsof we op een hoogtepunt waren geëindigd. Dan konden we steeds denken dat het nog iets moois had kunnen worden...

Ze glimlacht triest.

NATHALIE (CONT.)

In plaats van wat het eigenlijk was: een tussendoortje, een troostrelatie om Frank te vergeten.

BABETTE

Er waren ook goede momenten...

NATHALIE

Toen ik jou voor het eerst zag, gingen er overal alarmbellen af: NIET DOEN! NIET DOEN! Maar het ging goed... zolang jij mij nodig had.

Ze doet haar jas dicht.

NATHALIE (CONT.)

En nou is mijn rol uitgespeeld.

Beiden vrouwen staan tegenover elkaar. Nathalie maakt aanstalten om weg te lopen, maar dan komt Babette naar haar toe en omhelst haar stevig.

BABETTE

Deze is wel oprecht.

Ze laat Nathalie los en die verlaat de kamer. Als de voordeur opengaat, ploft Babette neer op de bank. Ze zucht en laat haar hoofd achterover op de rugleuning vallen.