Op zijn laatste vliegreis is Purser Chris besmet geraakt met het ebolavirus en beseft dat hij het niet gaat overleven.
Ben je getrouwd?
Neuh.
Een vriend?
Hoezo? Heb je belangstelling?
Chris glimlacht.Altijd arts willen worden?
Chirurg. Van kindsaf aan. Ik sneed alles open. Zelfs de hond.
En nu mensen?
Nog niet. Ik zit nu in de SEH stage. Daarna komt het echte OK-werk.
En daarna ben je chirurg?
Algemeen. Maar ik wil cardiochirurgie doen. Dat is het moeilijkst.
Chris blijft even stil.Ooit weleens getwijfeld of je dat gaat halen?
(lacht) Nee, ik niet.
En als je geen vaste hand blijkt te hebben, wat doe je dan?
Oefenen tot ik het wèl kan.
En als je een oog verliest?
Claire is even uit het veld geslagen.Dan heb ik een probleem.
Chris begint te hoesten. Een donkerrood slijm gulpt uit zijn mond. Hij begint zwaar te ademen, maar blijft toch doorpraten:(bijna lachend) Stel je voor dat je het niet redt. Dat alle inspanningen vergeefs waren.
Claire probeert hem te kalmeren:Rustig maar.
Chris blijft doorpraten, terwijl het bloed uit z’n oren stroomt:Je relaties verwaarloosd en je ouders. Alles opzijgezet voor dat ene doel. En je eindigt ergens als tweederangs arts op een eerste hulp. Zie je het voor je?!
In de verte klinken Afrikaanse trommen.(sussend) Stil nou.
Ze probeert met watjes de stroom bloed uit zijn oren te stelpen.Zet niet alles op éen kaart! Neem een gezin. En maak er niet zo’n fiasco van als ik.
De opzwepende tromroffels worden steeds luider.
