In de biechtstoel vertelt Emma aan pastoor Donier dat ze verliefd is geworden op een andere man.
Ik koester onkuise gedachten.
Dat is heel menselijk.
Toch voel ik me schuldig, want ik heb mijn man zaliger destijds trouw beloofd.
Liefde is iets om te koesteren en niet om jezelf mee te kwellen.
Ook als die nooit beantwoord zal kunnen worden?
Heeft hij een ander?
Zo kun je het noemen.
Het blijft even stil.Ja, dan is jouw liefde onmogelijk.
Ook als hij hetzelfde voelt voor mij?
Heeft hij dat gezegd?
Nee, maar ik zie het aan de manier, waarop hij naar me kijkt. Ik voel het als hij naast me staat.
Haar mond raakt bijna het gaas met daar vlak achter Donier, die met ingehouden adem luistert.Hoe hij mij in z'n armen zou willen nemen. Me zou willen kussen, alsof z'n leven ervan afhangt. En ik kan hem wel toeschreeuwen: doe het dan! Maar hij houdt zichzelf tegen. Alsof hij zich verstopt voor z'n eigen gevoel.
Misschien heeft hij meer tijd nodig.
Denk je?
Ware liefde laat zichzelf niet ontkennen. Ooit kiest hij voor jou.
Hoe weet je dat zo zeker?
Zo zijn mannen. Bang om op te geven, wat ze hun hele leven hebben opgebouwd. Dat kost tijd. Hoe oud is hij?
Net zo oud als ik.
Succesvol?
Op zijn manier, ja.
Gelovig?
Het blijft even stil. Dan komt het hoge woord eruit:Jij bent het, Louis.
Ze wacht op zijn reactie, maar het blijft stil.Vanaf het eerste moment dat ik je zag. Het spijt me als ik je in verlegenheid breng. Maar dat had ik nooit gedaan, als ik niet zeker wist dat jij ook iets voor mij voelde. Want het is wederzijds. Dat kun je niet ontkennen. Toch, Louis?!
Ze wacht op zijn reactie, maar weer blijft het stil.Zeg, dat je ook iets voor mij voelt, alsjeblieft. Zeg het me!
Na een eindeloze stilte wordt het gordijntje opengetrokken. Donier vlucht weg van de biechtstoel. Z’n voetstappen gaan steeds sneller en galmen door de kerk.
